Yıllardır karamsar benliğimle birlikteyim.
Sensizlikteyim, ben benimle hiçbir şeyim.

Hor görülmüş sence ben, kısa bir lütuf anı.
Çok aşık olmuş bu ben, kısacık hayatta.
Bilip bilmeden konuşmak dilime yakışmaz.
Bildiğim her şeyi anlatmaya çalışıyorum.
Bilmediklerime yanlış cevap vermiyorum,
biliyorum-ki üç doğrum bir yanlışınla gider.

Gitmekle ilgili binlerce ifade halim var.
Sensizlikle ilgili binlerce cümlem var.
Bensizlikle tek bir tarifin var, ”ölüm…”

Ölülerden farklı değilim zaten, bir tek sensizim.
Varım yoğum, varsa yoksa sensin, sensizlik.
Ve yeni karanlıklar ekleniyor karamsarlığıma.
Gün geçtikçe karanlıklardan balçıklara sığıyorum.
Kalbime sığdıramadığım aşk ile, bir tek ben ile.

Yaptığın her şeye eyvAllah,
çektiğim tüm acılara eyvAllah.
Bıraktığın tüm izlere eyvAllah…

Hz. Allah, görüyorsun halimi, içimi biliyorsun.
Kurtar diye yıllardır avuçlarım su saklama şeklinde açık gökyüzüne.
Bulutların vardır gökyüzünde, yağmurları ağlayan.
Bende senin bulutunum…

Senin damlalarının her birini meleklerin taşır.
Benim damlalarımın hepsini elmacıklarım…

Beni birtek bu yönümle farklı yaratmışsın,
beyaz pamuklardan, elyaf yastıklara bıraktığım
gözyaşlarımla, onun kopup kalan bir kaç adet saç teliyle.

#Bir Şairi Asla Terk Etme