Ömrüm ne kısa, sana uzaklıktayken.
Gönlüm ne boş, sana doluşmuşken.
Gitmen değil de, neden gittiğin yakar.
Ömrüm ne kısa, bu aşktan kaçamaz.

Bıraktığın bir köşe, dolap kenarı, soluksuz.
Bıraktığın aşk sonsuz, kırılırsa kollarım…
Bir gün, ya gerçekten düşerse omuzlarım?
Kim omuzlar yükümü, kim yazar sözümü?

Kim çözebilir bu kördüğümü, bakış çözümsüz.
Kimse değil ölümsüz, kimi ölüme vazgeçmezsin?
Kimi sevebilirim böyle uzun boylu, asil ve soylu?
Kim aşırıya koşarak kaçar aşkına bu kadar?

Son olacağını sandığın, ilk kalacağını mı sanmıştın?
Vazgeçemediğinin saklı avuçlarında bir tutam,
göz hizamdan çıkma, sınırın kollarımın altıdır,
kılına dokunamazlar rızamsız, kimse kalmamıştır,
bu kadar sensiz, aşksız, yağmursuz, kurak, yalnız.

Oğuzhan Deniz * Bazı kırıkların iyileşmediğini ne iyi bilir insanlar…