Yağmur Ağacı

Önüme, imkansızlıkları sırala,
gönüle anlat sonra, yıllarca üstelik,
hem hiç durmadan konuş,
hem de en açıklayıcı biçimde, defalarca.

Sonsuzluk dedim adına, öyleydin…
Bir ara, benimsedim, soluksuzca,
her zerre yağmur’u kucakladı kollarım
ve unutamamanın adına da sonsuzluk dedim sonra.

Ayaklarıma betonlar döktüm,
sana koşmasınlar diye,
sonsuza kadar dayanamazdı ciğerlerim,
Betonları da parçaladı, taşıdığım aşkın ağırlığı.

Ve imkansızlıkları aştı umudum,
gölgesinde oynarken uyuya kaldığım ‘yağmur ağacı’ndan,
döküldü yine yağmur damlaları,
Sensizlikte vazgeçilmiyordu artık.

Oğuzhan Deniz * İmkansızlıklara göğüs gerer insanlar.