Oğuz Aşk’ın kafiye dolusu şiiri,
öğretti bana Aşk’tan gitmemeyi,
Aşk’tan kararmış gözlerimin feri,
nereye baksa, Sen’i görür gözleri.

Hissetmekle yazamamak aynı şey.
Sessizliğimizde gizli Aşk’ın Alev çıtırtısı,
yangın sonrası ıssızlığı, suskunluğun da eşsiz.
İşi gücü Aşk olmuş Oğuz’un Sen takıntısı.

Ve hiç kış gelmesin… kışın soğukluğuna rağmen,
razıyım kışın bizi birleştirmesinden titretmesine,
gözlerinden tut da, her zerrene, ayrı hayranım,
güzelliğin yalancı çıkarır tüm güzelleri… yalancılar.

Ruh’umun Aşk bahçelerinde dolaş,
takılsın eteğin Aşk’tan kan kırmızı güllerime,
gözlerime ilaçtır güzelliğinin her zerresi,
kafiyesi Oğuz olsa, ölecektir. Kıymet bil.

Alev / 19