Ay gökyüzünde bütün ihtişamıyla parlıyor. Yağmayı henüz bırakmış kar tanelerinin son birkaçı da yere düştü. Bu güzelliğe zarar verecek hiçbir varlık yok. Yeryüzü henüz kirlenmedi, henüz hiç yalan söylenmedi, henüz hiçbir...
Bir acizlik ki sorma, bir yoksunluk hissi bağımlının bağlandığına, öyle bir his hani… Sen beni bilirsin, ben ölsem de vazgeçmem… ama ölürüm hani… vazgeçmeşiyimin de anlamı kalmaz. Sonuç yine yokmuş.
...
Bu en sıcak yürüyüş!
Bu en sıcak bekleyiş!
Biliyorum, dokunuşunun bahanesini. Ürperişimi görebilirsin tenimden. Bir sitem gibi vücudumda. Doğmak kadar istekli, ölmek kadar belirsiz, sonsuz. Anne şefkatinde. Biraz korumacı ve sahiplik...
Rastlantılar, rastlantı olamayacak kadar güzeller. Öyle ya; ne gündüz vazgeçer güneşinden, nede gece vazgeçer lacivert gökyüzünden, yıldızlarından.
Biliyorum, üzecek ve üzüleceğim. Bu bir yangın, bu bildiğin yangın. Ve bu yangına...
08:48 – Salı
Hiç uyumadım, uyku gecemin karanlığından silinmişti, şimdi gün ışıdı ve gözlerim ışıktan rahatsız, bir an önce kapanmak istiyorlar, zihnim uyuşuk. Kendimle olan çetin bir savaşı daha kaybettim. Buna rağmen...
İnsanlar var, karanlık koridorlardan yürüyorlar, yüzlerinden belli, evlerine geç kalmışlar, bunca kargaşa ve kaosun içinden önemsiz hayatlarına doğru koşuşturuyorlar… Saatin kadranı kovalıyor peşlerinden… onlar buna aldırmıyor...
Bu kadar yalan varken, hangi doğruya ulaşabilirsin?
Yollar ayrılır ve yollar birleşir. Yol aslında bir yere götürmez sen gitmedikçe! Öğrendim… gençliğimin omuzunda hala deri ceketi ve henüz dün karar vermişti gitmeye. Hala gitmedi...
Yarın güzel ve heyecanlı bir gün! Tıpkı her yarın gibi aslında.
Muhtemelen sabaha kadar uyumayacağım. Uyumak istiyorum ama düşüncelerim gözlerime izin vermeyecek. Uyanamamak korkusu da cabası. Hani her şeye geç kalmak....
Şu, bir gün bensiz gökyüzü!
Şu, bir gün bensiz yeryüzü!
Ebediyen…
Ebediyet anlam kazanacak ben savaşlarımı kazansam şu kendimin kuytu köşelerinde. Aklımın derinlerine ışık tutabilsem, aydınlatabilsem…
İşte yine...
Saat 04:29 ve şu uyutmayan düşünceler. Kimi kirli, kimi el değmemiş tertemiz. Tıpkı doğduğumda olduğu gibi. Yine de fıtratım bir yolunu buldu kirlenmenin… yine de kaybolmaya meyilliydi masumiyetim oralarda, bir yerlerde… bir...
“İşte yine karanlığımın aydınlığıma üstün geldiği bu an!”
Tüm bu olup bitenler, tüm yazılanlar, tüm çizilenler, tüm söylenenler… mesela tüm şarkılar, mesela tüm...
Neden ve nasıl olduğunu bilmiyorum! Bilmek zorunda olduğumu hissetmiyorum. İlk defa bilginin insanı kurtaramayacağı hissine kapılıyorum. Evet, bilgi, insan hayatını kurtaran yegane gerekliliktir. Ama kurtulmak istemeyenler için bunun gereksiz...
Hissiyatımın bu denli derin olacağını bilseydim, bu karanlıkta olmazdım. Bu derinliği bazen çok seviyor bazen ise isyan ediyorum. Bu derinlikte her şey o kadar net ki, hiçbir şeyi unutmama izin vermiyor. Unutmamak güzel şey fakat her şeyi...
Bilindik senaryolar. Ne var ki insanın elinde zaman sermayesinden başka? O yüzden tüm bu saçmalıklar ve çılgınlıklar. Zamanları bittiğinde aşklarından harcadılar. Yine de onların aşkı daha kıymetli oldu. Oysa aşk beni avuçlarına alıp sıkıca...
Yokluğuma dair! Üzgünüm… ve ben ne kadar üzülürsem, üzgünlük o kadar yakama yapışır. Ben deviririm ülkeleri şu demirden devrim bileklerimle, onlar yeniden bozulmanın yolunu bulur. Ben fikirlerimle yeni bir dünya kurarım, hayalimde kalır...
Sen, sıradan biri ve ben sıradan bir aşık değilim!
Sen, sıradan biri ve ben sıradan bir yazar değilim, sıradan bir şair!
Sıradanlığı yaşıyorsun ve kendi dünyanda, monotonluk seviyen toylukta. Sana efsanevi anlamlar yükleyen de benim...
İnsanlar, onlar günah işlemekte ustadır. Bunu öğreneceksin. Biraz zaman gerekiyor. Öğrenmek işin güzel tarafı. Öğrenmek, hayatta sahip olabileceğin en güzel yetilerden birisi. Unutma, öğrenebildiğin kadar öğren. Çünkü, insan öğrenebildiği kadar...
Fırtınan asi,
gözyaşımda binlerce batık gemi…
Evet,
gözyaşımda binlerce gemi batık,
yüzüm asık siyah,
tenim bu yüzden yanık,
gözlerin buna tanık.
Gözlerin bana tanık.
Canım yangın yeri,
canım yangın evi...
Varlığı anlayabilmek için yokluğu anlamak yeterlidir. Elbette nereden geldiğini ve nasıl var olduğunu sorgulayacaksın. Benim sorguladığım gibi... ama içinden çıkılmayacak bir sorgu/problem değil bu. Ümitsizlik ve karamsarlığa kapılmaya gerek yok.
Evet, sonunda gideceğimiz ve adımızın dahi zor hatırlanacağı bu yere aldanma. Cebini doldurmak için onurundan vazgeçme! Sakın unutma...
Biliyorum, aptalın tekiyim.
Yine de karamsarlığımın ince narin satırlarından biraz karalayıp, yarına uyanma ümidiyle uykuya sızacağım. Üstelik, hiçbir kabahatin olmamasına rağmen yalnızlığa terk edildiğin şu garip dünyadasın… Evet, suçlu...
Yine de şunu çok net diyebilirim... "Öğrenememenin yaşı vardır ve 30'dur." Ve artık, ister hatırla, ister hatırlama unutmalarına gücenmiyorum.
Burası benim zihin evim ve karamsarlığıma hoş geldin.
Burası benim kainatım.
Burada güneşin güneşi sensin.
yeryüzümün gündüzü,
Burada Ay’ın 14’ü sensin.
Gece beni, ben geceyi bırakmıyorum, birazdan kazanır sabah. İki elim yakasında mehtabın, bir de şu tarifsiz duyguların güneşimi sürükleye sürükleye süslemesi gündüzümü… Artık usandım, artık uslandım!
Ve artık...
Keşke benim gözlerimden görebilseydin kendini Ahlâl'im, o zaman kirletilmeyecek kadar nadir olduğunu bilirdin. Keşke benim gözlerimden görebilseydin dünyayı, dünyayı kirletenleri bir çırpıda yok edecek kadar da caniyim... İşte, bende herkes gibi bir...