25.Mektup • Yıldızın Evi

Yıldızın evi boşluk,
kainat Sen’siz kimsesiz,
Sen kimsesizsin, bensiz,
bileklerin deniz,
ellerimde kaybolur ellerin,
gamzelerine saklandım,
beni Sen yapan Aşk,
gökyüzünün yüzünden çalıntısı,
şık takısın dünyanın kulağına,
ve Sen’in gözlerinle savaşamaz ışık,
ve İstanbul’a inat, Galata’dan dönerken sabaha karşı,
vapurların çığlıkları martılarda,
aşkı tek yaşayabildiğim kişi bensiz,
habersiz,
o kimsesiz bir çocuk oysa,
aynalarında göremez kendini,
benim aynama yansır görüntüsü.

Es kaza tuttu ellerimi,
gözleri gözlerime değdi,
dokundu ruhuma,
artık ayaklarım yere değmez,
çocuk gibiyim yeniden…

02:33
#OD | Oğuz Boyutu – 25.Mektup