Yokluğunda yürüyorum koca bir ömrü,
yokluğunun arazisine gömüp kendimi,
yasa bulayacağım herkesi, herkes gibi,
ağlayacaksın o gün sende, yokluğumdan.

Bu araziye yokluğundan güneş doğmazdı,
yokluğuna uğrayacak kadar asil değilsin de,
güneş bunun için her gün görmek ister seni,
sen yüzünü bir dönsen, güneşte küserdi.

Koca yer yüzümün, en değerli yüzü sende,
yüzü suyu hürmetine, sev şu Oğuz’u.
Bu ayrılığın kısa sürmesi gerekliydi,
ben seni, geleceksin diye ezberlemiştim.

Ben seni unutmak için mi ezberlemiştim?
O halde nasıl beklersin unutma mı?
Vazgeçip karamsarlıktan, kuş gibi uçmak mı…
Karamsarlıkta senden bana, karanlıkta.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 193