Bırak bu cümleleri oğuz,
bırak bütün kelimeleri, içleri boş,
hem ne hoş yazan ellerin,
bir gelir, bir gider, ne boş içleri.

Sevda, fâhir’in yüzünde gülücük,
bir zâhir’in avucumda kalandan,
fâhiş denecek kadar aşırı aşka
çeşmân-ı nêft ya, o da görür âhir.

Cahilin dilinde de var aşk, bilginin de.
Sahibin elinde uslanma aracı,
yuhlanmanın darısı olur mu?
Başına gelmeyen kalmaz, azâdet.

Ne denir, ne söylenebilir daha?
Çekip giden mi haklı yoksa kalan mı?
Bilmek istesem öğrenirim,
bu ‘ölmek istesem’ intihar ederim gibi.

Oğuzhan Deniz * Ahiri tadacak tüm insanlar.