Anlamadığını biliyorum,
zaten,
buna anlam veremiyorum…
Aşk, nasıl da anlamsızlık oldu,
bilmiyorum.
Yorulmadım da sıkıldım sensizlikten,
sıkılmadın mı bensizlikte? Ne kolaydır senin için,
bilirim… Adına bütün çirkin cevapları verebilirim…
Aşk böyle bir şey, adamı delirtir de,
olur mu öyle şey? Delirdim de,
yok oldu Sen’den başka her şey.

Kahverengi gözlerimin tabiatıdır ormanları kahreden Yeşil gözlerin.
Sen, gözlerimi her kırptığımda bir yaprak açtın gözlerinden,
ben, gözlerini her kırptığında biraz daha uzaklaştım gönlünden…
Gözlerimde ne gördüysen, onu işittin sesimden, okudun sözlerimden.
Ben, ölüm uykusuna yattığımda, sana kim söyleyecek bu sözlerden?

Düşün, düşünde üşüsün aklın,
üşütmüş aklımın tavsiyesi ya, aldırma.
Düşünmezsin sen, düşüncesizsin sen,
Aşık adamın gönlünden bir adım uzağa,
gidemeyeceğin için dünyanın öbür ucuna,
gitsen de gelirim ölene kadar yolunda…
başucundayım,
istemediğin kadar Aşık Adamım,
istemediğinden bütün takıntım.
Ben, bir çuval inciri mahvolmuş adamım.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 018