Şu, bir gün bensiz gökyüzü!
Şu, bir gün bensiz yeryüzü!
Ebediyen…
Ebediyet anlam kazanacak ben savaşlarımı kazansam şu kendimin kuytu köşelerinde. Aklımın derinlerine ışık tutabilsem, aydınlatabilsem…
İşte yine...
Saat 04:29 ve şu uyutmayan düşünceler. Kimi kirli, kimi el değmemiş tertemiz. Tıpkı doğduğumda olduğu gibi. Yine de fıtratım bir yolunu buldu kirlenmenin… yine de kaybolmaya meyilliydi masumiyetim oralarda, bir yerlerde… bir...
“İşte yine karanlığımın aydınlığıma üstün geldiği bu an!”
Tüm bu olup bitenler, tüm yazılanlar, tüm çizilenler, tüm söylenenler… mesela tüm şarkılar, mesela tüm...
Neden ve nasıl olduğunu bilmiyorum! Bilmek zorunda olduğumu hissetmiyorum. İlk defa bilginin insanı kurtaramayacağı hissine kapılıyorum. Evet, bilgi, insan hayatını kurtaran yegane gerekliliktir. Ama kurtulmak istemeyenler için bunun gereksiz...
Hissiyatımın bu denli derin olacağını bilseydim, bu karanlıkta olmazdım. Bu derinliği bazen çok seviyor bazen ise isyan ediyorum. Bu derinlikte her şey o kadar net ki, hiçbir şeyi unutmama izin vermiyor. Unutmamak güzel şey fakat her şeyi...