“Sensizliğin bir saniyesi bile insana bıkkınlık verecek kadar uzundur.”
Bu en sıcak yürüyüş!
Bu en sıcak bekleyiş!
Biliyorum, dokunuşunun bahanesini. Ürperişimi görebilirsin tenimden. Bir sitem gibi vücudumda. Doğmak kadar istekli, ölmek kadar belirsiz, sonsuz. Anne şefkatinde. Biraz korumacı ve sahiplik...
Rastlantılar, rastlantı olamayacak kadar güzeller. Öyle ya; ne gündüz vazgeçer güneşinden, nede gece vazgeçer lacivert gökyüzünden, yıldızlarından.
Biliyorum, üzecek ve üzüleceğim. Bu bir yangın, bu bildiğin yangın. Ve bu yangına...
08:48 – Salı
Hiç uyumadım, uyku gecemin karanlığından silinmişti, şimdi gün ışıdı ve gözlerim ışıktan rahatsız, bir an önce kapanmak istiyorlar, zihnim uyuşuk. Kendimle olan çetin bir savaşı daha kaybettim. Buna rağmen...
İnsanlar var, karanlık koridorlardan yürüyorlar, yüzlerinden belli, evlerine geç kalmışlar, bunca kargaşa ve kaosun içinden önemsiz hayatlarına doğru koşuşturuyorlar… Saatin kadranı kovalıyor peşlerinden… onlar buna aldırmıyor...
Bu kadar yalan varken, hangi doğruya ulaşabilirsin?
Yollar ayrılır ve yollar birleşir. Yol aslında bir yere götürmez sen gitmedikçe! Öğrendim… gençliğimin omuzunda hala deri ceketi ve henüz dün karar vermişti gitmeye. Hala gitmedi...