Adımın bir önemi yok, dört tarafı lavla çevrilmiş adadayım. Benim filikalarım dayanmaz bu ateşe, benim etim dayanmaz bu yangınlara. Geliyor her sabah yaşam mesaisine bir ceset, naaşım ortalarda dolanıyor, kaldıran yok yerimden, defnedileli Ruh’um Aşk’a, aştım, artık alıştım… Artık şaştım, dört tarafı Aşk’la çevrilmiş adamım. Artık şaşırdım, hangi yana baksam O’nu görüyorum. Bu kesmez, bu…
Yükseklerden düşmek nasıldır, bilirim. Çok düştüm yükseklerden. Gece boyunca 5 saat düşersin karanlığın koynuna. Gecenin siyahında yazmak sözleri, düşünmek. Gecenin siyahında kaybolması saçların, kirpiklerin… Sakallarımdan avuçlarıma düştü bir damla daha. Şakaklarından vurulmuşa dönünce… görünce gözlerinden. Yangın parmak uçlarından başlar… Yakana kadar gövdeni rahat bırakmaz. Bir kuruntudur, içini kavurur, ağaçların yaprakları kadar çok, dökülürken meyveler dallarından,…
Yaşam, ölüm hayat arasında döngü, görgü buna bir nevi özdü… Bilgi buna eyer, buna rağmen sözleri eğip bükerler. Anlaşılmazlar ve benim meziyetim yine anlaşılmak şu an. Birkaç sigara daha içip, uzanacağım yatağıma. Hayatın 24 saatlik seanslarından biri daha bitecek. Maddiyatla bezenmiş lenslerden bakarken insanlar, aslolanın görmek olduğunu fark edemeyen 6 küsur milyar insanla bir seans…
Bendeniz, Oğuzhan Deniz… Birçok sözün sahibiyim. Aşk’a yandığından beri canım, yangınlarda canım. Zamanla cebelleşirken, şimdi yeni uzaklıklar burkuyor ince ince çatılarımı. Burası güneş görmez bir hal aldı yine. Gökyüzüm karardı, yüzüm gibi… Geceden siyah sakallarıma özendi umutlar, rüzgar esti, geçti. Bir vardı, birden yok oldu… Karamsarlığımın ince narin dizeleri, vazgeçip somuttan, kabalaştı. Güneş başkalarını aydınlatıyordu…
29.01.2018 – 05:58 Birazdan güneş doğacak üzerime. Bense günahlarımdan arınıp, yine tertemiz olacağım. Tekrar günahlara batmak üzere. Bitmek bilmeyen bir Aşk’la dönerken Dünya Güneş’e, Ay da Dünya’ya Aşk’ından sürüklenecek peşinde. İnce bir keman tınısı, aralarında piyanonun kırgın vuruşları, ruhumu nakış nakış işliyorum bu beyaz kaldırımlara. Her adımda bir harf vazgeçiyor içimden yeni yaşamlara. Bunu anlamak…
Ruhumun derinliklerine uzanan bu derin kelime merdiveni. İçinden çıkılmaz ve anlaşılmaz bir hal alır gün geçtikçe… günlerim ne kadar geçiyorsa, o kadar eskiyorum zaman denen şu soyutta. Anlamı olsa bari, bir anlamı olsa keşke. Zaman ömrümü ölüme doğru sürüklerken, artıyor karanlıklarım ve ruhumun derinliği sonsuzluğa uzanıyor… bunu bazen bende anlamayacak gibi oluyorum, ne var ki…
Birazdan vazgeçeceğim yine her şeyden. Karamsarlığımın en net görüntüsü. Şu an berrak dünyanın gereksizliği. Ne var ki buradayım ve buna katlanmak zorundayım… Güneşin doğması yine anlamsız, küskün gündüzün ışığına, bir demet papatya saklarken doğa avucunda, bunu görmezden gelenlere de asiyim. Şimdi irkilip, derince bir nefes çektim içime nikotini. Ciğerimin hak ettiği bu olmasa da bu…
Bendeniz Oğuzhan Deniz Birçok söze böyle başladım, Aşk’la bitirdim. Aşk bitmeyeceğinden, Aşk’a gönüllü yürüyen ölümlüyüm. Karamsarlığımın narin dizeleri… dizlerinde yara bere… Onca sahteden uzaktayım. Kendi kasabamdayım. Günahlarımdan geçebilir miyim sıratı? Suratımı görebilseydim keşke o an… yüzüm dargın aynalarıma. Sonsuza kadar görebilecekmişim gibi dünyayı, öncesizliğime aldırmadan. Bendeniz Oğuzhan Deniz Birçok söze böyle başladım, Aşk’la bitirdim. Yazabileceğim…
Yalnızlaştıkça yalnızlaştım, bir insan ne kadar yalnızlaşabiliyorsa düşüncesinde, o kadar yalnızlaştım. Selam dostum nasılsın? Beni en iyi sen anlarsın bu aralar… ben hayırsız dostun. Kusura bakma, dünya denen şu gezegen o kadar yorucu ki, bazen nerede ve nasıl olduğumu bile unutturabiliyor kendime. O yüzden beni mazur gör. Sen gittikten sonra, ben yalnızlaştıkça yalnızlaştım, şu aralar…
Özür dilerim… Küçükken defalarca uçması için havaya attığım ama her defasında yere düşürüp öldürdüğüm ”ördek”ten özür dilerim. Okuldan kaçtığımda yalan söylediğim annemden. Tanrıdan, kendisine bir zamanlar inanmadığım için. Özür dilerim kimseyi görmek istemediğimden. Sevgisini heba ettiklerimden… özür dilerim benden sevgi görmeyenlerden… özür dilerim çok sevdiklerimden karşılıklarını vermedikleri için kendimden… Özür dilerim kendimden. Sigara içerek kirlettiğim…
Sevdiklerimizden ayrılırken… Bazen yolda yürürken, bazen sigara içerken, bazen gökyüzünü izlerken ve bazende öylesine uzaktan varlığını hissederken… tamda dünya üzerinde düşüncelerini anlayan birinin olduğunu düşündüğünde… işte bu düş olduğundan çok uzun sürmeyeceği bellidir. O yüzden etrafına kin duyarsın, etrafındaki güçlere… bilginin bir yerlere getirdiği insanlarla bocalaşırken güçlerine ve yetkilerine köle olmuş insanlarla diplere sürüklenir benliğin.…