Biliyorum, söyleme hiçbir şey. İpini koparan boğa gibi dizginsiz ruhumun gücü. Yine de şimdi hiç gücüm yok! Sürünüyor ruhum bedenimin caddelerinde, ara sokaklarında. Yüzlerce cenazesi var şimdi kendimin! Üstlerine basmadan yürüyorum, yürüyorum ruhumun içinde bedensiz. Hiç güçsüz olmamıştım böyle. Beni “sev” istedim sadece. Aynen öyle. Sen’i “sevdiğim” için değil. İçimden geldiğin için. Ne kadar “söylesem…
6 Oğuz’tos 1990, sizin “büyük” umutlarınızın doğduğu gün… Kimi günler böyledir, umutludur. Güneşlidir ve sıcaktır. Öyle ki, güneş berencen olmuş gibi ince bileklerinde. Nice incelik dökülür dilinden, kimisi öyle incedir ki, batar kiminin tenine, kiminin kalbine… & Bizim Nevcivân’ımız aynı köşe başında bekliyor. Beklemese ne? Gidecek yeri mi var ki dünyadan başka? Başka kalp mi…
Moralsiz bir akşam üstü. Gökyüzü kızıl… Gökyüzü kızgın… Gökyüzü ağlamak üzere. “Nereye?” der gibi esiyor şimdi gündüzden, “Merhaba” der gibi geceye. Rüzgar… Henüz doğurmadı umutları bir anne! Daha yiğit biri doğmadı yeryüzüne! Başka kimseye şikayet etmedi şu sakalımdan bozma siyah geceye ellerim… Bu demir kırmızısı gökyüzü ellerinde, büküp, yanık elleriyle yürüdü yarın sabaha! Güzel Sabaha……
Siyahçerde! (Sonuncu Perde | Hakim Bakış Açılı) Siyahçerde adamın adıydı. Şu kalabalık dünyaya rağmen yapayalnız bir adam arıyorsanız işte o Siyahçerde’dir. Dünyadaki tüm içsel yalnızlığınızı onun yüzünde, saçlarında, sakallarında ve sözlerinde bulabilirsiniz. Aşk’ını bıraktığı sokağın köşesinde beklerdi sürekli. Burası, tüm şairlerin yazdıklarının ve yazacaklarının kaynağı olan aşkın sokağıydı. Bizim Siyahçerde’miz de bu sokağı evi bilmiş,…
Ve mavi bir gökyüzü. Ağlayıp, döktü gözyaşlarını. Artık şiir yazılmayan kadınların hatırına, vazgeçmiş bir şairin nefesindeki cümleler, kafiyeler, nice eş sesli kelimeler vardı zihninde, eşsiz kelimelerdi bunlar, vazgeçmiş bir şairin dudaklarında sözler, gazeller. İşte yine gitti gün ve geceyi peşinden sürükledi. Bir kitabı vardı yazarın yalnızlığına doğru. Bir kasabası vardı arada bir uğradığı ve sorguladığı.…
Olay yeri! Maktulün üzerinde gazete kağıtlarından manşetler vardı. Birkaç futbolcu ve bir de Jim Carrey fotoğrafı. Cesedin üzeri ne komik kapatılmıştı… 11 Ocak Cumartesi – 09:37 Aşık efendi, aşk ilinden sırtında heybesi ayrıldı. Hava soğuk, yol sisliydi. Hem kırağı düşmüştü cümle çiçeğe, hem cümleler dolu aşk için aşık efendinin dilinde. Yürüdü ve isimsiz bir dağın…
Günaydın berbat sokak. Her sabah beklediğim dolmuş durağındayım yine. Elimde bir sigara ve insanların telaşına şahidim. Köşede birisi var ve güvercinlere buğday atıyor. Görünüşünden devlet memuru gibi bir hali var. Pek öyle olduğu söylenemez ama. Enteresan, o da sigarasından çekip insanları seyrediyor benim gibi. Şu an kıskandığım tek insan o bu sabah kalabalığında. Ve öylece…
Hiç önemi yoktur. Yokmuş! Bir varmış zavallım, bir yokmuş. Yok olurmuş zamanla zaman. Anladım. Ben anladım da sen anlamadın dostum. Şimdi saat 04:02 ama hiç önemi yoktur. Yokmuş! Uykusuzluk varmış, uyku yokmuş. Yok olurmuş zamanla gözyaşları. Anladım. Ben anladım da hiç ağlamadım henüz. Çok acı birikti dostum. Hiç önemi yoktur. Yokmuş! Yok olurmuş zamanla gizler.…
Hiç ses çıkarmıyorsun! Ben’sizliğin keyfini sürüyor gibisin. Haklısın, ben bile sıkılmışken kendimden, Sana laf etmek hakkım değil. Hakkım değildi 5 yıl sonra gelip, Sen’in olmak. Yine de insanoğlu aç gözlüdür ya, ondandır belki. Yine de insanoğlu umut doludur ya, ondandır. Hiç tükenmez mesela umutları, umut tükenmezse, kalem de tükenmez. Ömür tükenir, Aşk’lar biter, canlar yiter,…
İşte, ölümün göz bebeklerimin içine kadar işlediği bu gün. Bugün 25 Eylül 2019. Gittim, ”İkindi namazına müteakip bir cenaze namazı.” Kıldım. ”Hakkımı helal ettim, hiç tanımadığım bir adama.” Oradaydım gözlerinden görebiliyordum acıyı. Çatlamış dudaklarında saklıydı haykırmak isteği, çığlıklar boğazında düğüm-düğüm, gördüğüm bu göz yaşları, kördüğüm yüreğime. Bugün, Kızılsakallı Genç Adamın dünyasının karardığı gün! Yürüdüm. Sulu…
İnan bana, tam olarak nerede olduğumu bilmiyorum. Dünya diyorlar buraya ve başımda aşk diye koskocaman karmakarışık bir şey var. Elimden gelmiyor vazgeçmek, vazgeçmek de istemiyorum zaten. Kendimi susturamıyorum ve susmak da istemiyorum zaten. Sürekli anlatmak, konuşmak istiyorum. Artık bir şeylerin değişmesi gerektiğini düşünürken, ben kendimi değiştiremiyorum. Bunca değişkenlik arasında. İnancımın sarsılmazlığına rağmen sarsılıp duruyorum dünyanın…
Yine kaybettim kendimle olan savaşımı. Zaten sabaha ne kaldı? Birazdan kalkıp, sudan medet bekleyeceğim yine. Zaten martıların çığlıklarına ne kaldı? İnancından geriye ne kaldı? Benim gözlerimde farklı bir dünya vardı, onlar göremiyorlardı ama ben onlar adına da yazmıştım. Kendilerini suçluyorlardı. Gerçekte insanlar hakkında neler bildiklerimi bilmiyordu, onlar ağızlarından yalan dolu kusuyorlardı. Ben biliyordum onların kapısı…
Hikayemin acıklı yanlarından biri de dostumun gözlerimin önünde kaybolmasıydı. Aslında bu benim hikayem değil, ben sadece o hikayedeki kötü karakterim. Aslında o kaybolmamıştı, ben kaybetmiştim onu. Göremiyordum artık onu. Vicdan menzilimden çıkmıştı. Acımasız biri olmuştum yine. Gözlerinin içine baka baka yaktım içini, dışını. Omzumda ağladı ama göz yaşları umurumda bile değildi, katılaşmıştı kalbim. O ağladıkça…
Umutların Kırılış Sesini Duydum! Bir akşam üstü, demlenirken… Bardaklar terlemişti sıcaktan. Gözlerinde korku vardı biraz, pişmanlık içini kemiriyor, bir an önce sarhoş olmak istiyordu. Rüya görmek için bahaneler arar gibiydi o gözler. Saçında beyazlar vardı henüz yirmili yaşlarında. Sigarasından yakıp, ciğerlerinden süzdü katranı. Kendini zehirlediğini biliyordu. Pişmandı. Bardağından yudumladı. Konuştu; İki yıl evveldi, gecenin karanlığında,…
Bendeniz, Oğuzhan Deniz. Eski ve yeni arasındayım. Unutulmak ve unutmak üzereyim. Unutmak… Yürüdüm, kendime geldim sonunda, buldum sonunda kendime çıkan yolu. Çoğu zaman karamsar. Aynı saat dilimlerine aklı takılı. 21:21 mesela ve 22:22 mesela. Bunlarda ouzaduyum var. Bir Oğuz var, bir hayat var dışımda. Bu camlar ardında bir hayat var. Sen’in hayallerinin bir sınırı var,…
Delilik dünyaya mahsus. Hazır dünyadasın madem, delir delirebildiğin kadar. Yüz çevir çevirebildiklerinden, sevmediklerinden. Söyle sevdiklerine sevdiğini, ölür müsün sanki? Ölür müsün ölmeden döksen içindekileri? Neden utanıyorsun ki Aşk’ından, o adam etmedi mi seni? Neden görünmez gibi dolanıyorsun ki ortalarda? Anlatsana kendini, derdini… Bulutlara takıldığın günden beri özlüyorsun cenneti. Neyi sorguluyorsun ki? Yaşasana gündüzünü, geceni. Neden…
Bak, buradayım, Sen görmesen de, Sen bilmesen de. Kiminde var Aşk, kimi yokluk içinde. Varmış ve yokmuş kiminde. Kime ne? Uzun zaman oldu, yeniden uyanırken ruhum, yerinden sıçradı bir çırpıda, irkildi bedenim. Bilemedim! Gerçek mi, yoksa gerçek buna yalan mı? Sen gerçek misin? Ya da gördüklerim gerçek mi? Yalan olsa hissedemem değil mi? Dünya bu…
Bir An Çok iyi olduğumu söyleyemem, kendime mektup yazdığımdan beri düşünüyorum. Ya unutursam her şeyi, ya arkamda kalırsa her şey, bazı şeylerin yeri değişmez ama yine de. Yoksa, yoktur, yokmuş. Çok iyi olduğunu söyleyemem, Sana mektup yazdığımdan beri düşünmüyorum başka bir şeyi. Ya unutursam hepsini, ya arkamda kalırsa tüm yazdıklarım, bazı hislerin yeri değişmez ama…
Kendime mektup! Dünya, iyiler ve kötüler olmak üzere ikiye ayrıldı. Çok öncesini kimse bilmiyor ve sende bilmiyorsun. Bigbang gibi teorilerden ibaret bilgi. Sanırım uzun bir süre sen ve başka kimse de bilemeyecek. En son ”Agarta ve Şambala” hakkında araştırma yapıyordun. İnsanların, kendin ve sana dair diğer şeylerin, hayatının kısa bir özeti burada; Hayatın boyunca hayatın…
Bedenin bir varmış, ruhun yokmuş. Elbette tutunamazsın. Biliyor musun? Sen’i en çok ben anlıyorum, özlemenin ne demek olduğunu çok iyi biliyorum. Çünkü bunu Sen’in sayende yaşıyorum. Çünkü bunu bana Sen öğretmiştin. Şimdi ikimizin canını da yakıyor. Biliyor musun? Sen’i en çok ben biliyorum, en ince anlamların ya da anlamların en ince noktalarını biliyorum. Çünkü bunu…
Biraz benim, çoğunlukla Sen. Hiç fark ettirmiyorumdur artık. Neşene de kurban olurum da, üzülme. Bendeniz Oğuzhan Deniz, yine karmakarışık bir yerdeyim. Hiçbir yerin tam ortasındayım ve buradan her yer görünüyor aslında. Özellikle Sen’i görmemek imkansız buradan. Burası Sen’in en çok sevdiğin yerdir, Sen’i ne denli sevdiğimi bilirsin, burası içimdir. Sen Cemal’den bahsediyorsun, ben Turgut’tan, kimse…
Belki de benimle ilgilidir.Senin’le ilgisi yoktur belkide. Yine kaybettim kendimle olan savaşımı. Nasıl zalim bir ben var ben için de. Nasıl da Aşk’a ait hissettiklerim ama istemedim hiç!Hiç önemli değil aslında, aslına bakarsan aslında olan biten sadece bende. Görünmez hayallerimin ucubucu yine de.Kollarımda bebeğim, hayat sevincim ve yaşam tutamağım.İşlenmemiş altın sarısında ışık vurunca saçları.Öyle…
Kimsenin kalmadığı yer.Biraz içten ve dışında ne varsa kırıldı soğuktan.Hep, elime yüzüme bulaştı.Ben dozumu aştım, özür dilerim.Aşk hiç had bilmedi, özür dilerim.Oğuz hiç sönmedi, özür diledim. ‘Bazen’ zaman kavramıdır, zaman insana kavramdır. İkisi arasında sonsuz bir döngüde ölürüz. İçimde öldü birçok kimse ve ben cenazelerine bile gitmedim! Ölüm, insana ait kavramdır, zamana bağlıdır ipleri. İpler…
Kızılkahve rengine bürünüyor dünya… Bir şayeste hikayesi, tüm besteleri yeniden yazdıracak kuvvette… Güneşin yeniden doğduğuna, gerçekten doğduğuna işaret ufuk çizgilerinden yüzün. -Ben uyumazdım… dedi kadın, gözleri gerçekti. Kızılkahve Bir Şayeste Hikayesi. Uykusuzluğa verdiğim uykum, yüktür gecemin sırtına, aklımdan neler geçer, neler. Sahi, kimde şahanesin böyle? Ah benim laftan anlamaz kalbim, unuttuğundan beri her şeyi, unutmayacağım…
Ya Rabbim Türk’ü koru, Türk’ü en üstün millet yap. Ya Rabbim Türk’e amansız düşman verme. Türk’e aman diletme. Türkleri Sen’in yolunda yürüyenlerin öncüleri yap. Ya Rabbim Oğuz Kulun günah çuvalıdır, onu affet. Ona acı ve merhamet göster. Ya Rabbim, Oğuz kulun Sen’dedir, onu Sen’den çevirme. Onu Sen’den başka yere atma. Dosdoğru yolun üzere büyüt ölüme.…