Benden nefret duyuyorsun veya duyacaksın. Çünkü insanlar böyledir, bir şekilde birbirilerinden nefret ederler. Artık hissedemedikleri duygular açığa vurulduğunda, bunu kendinden bilmezler, bunun yerine hisleri kaybolana atfederler. Çünkü insanlar böyledir. Acımasız, cahil ve bilgisizdirler.

Ne kadar da kolay savuruyorlar can yakıcı kelimelerini, üzüp/yorduğunu umursamaksızın. Umuda umarsız, can dargın ve artık bıkkındır. Ve artık gökyüzünün de bir önemi yoktur. Güneş doğmuyor, rüzgar esmiyor ve yaşama dair her şey sanki durmuş gibidir. Çünkü insanlar böyledir, üzgün olmaları insanlıklarına gem vurmaz.

Fasih, sarih veya iğlâk ne şekilde anlatırsan anlat, binlerce kelimenin asıl altında yatan anlam önemli değil, onlar sadece kendi duygularına odaklanmıştırlar, odak noktaları kendileridir, kendilerine dair olmasa bile yaşananlar kendilerini o yaşanmışlıkların tam ortasına koyarlar veya ortasında olduğunu sanırlar. Çünkü insanlar böyledir, dünya ve dünyaya dair ne varsa, dünya ve onun dışında ne varsa kendi etrafında döndüğünü düşünür… Sadece düşünür, sadece kendini.

Böyle olduğunda önemlerini yitirirler ve fark etmezler. Onlar fark etmediğinde farkı kalmaz diğerlerinden. Bunun sonunda bir tefrikaya evrileceğinin farkında değildiler ve sevgilerin ebedi olduğunu düşünürler. Biliyor musun, eskiden bende sevgilerin ebedi olduğunu sanırdım… ve biliyor musun, sevgiler ebedi değiller. Onlar, bitiyorlar… tıpkı bir çiçek gibi onlara güzel bakmazsan muhteşemliğini kaybediyorlar. Kusurları ortaya çıkıyor ve insanlar kusurlardan nefret ederler, kusurluları asla sevmezler.

#OD | Bendeniz * Anlat anlat bitmez, dilinde tüy biter de hiçbir şey olmaz.