Hiç! Kocaman bir hiçlik!
Ve öğrendi şair hevesleri…
O hevesler ki öncesinde gelir her şeyin!
İşte tüm bu kocaman hiçliğe rağmen!

Madde bağımlılığındalar ve konuşur dudaklar sahip olmadıkları hakkında hakkıymış gibi bir torba! Ağız dolusu nefret kusarlar insanın içine-içine! Ve acımazlar acımasızlar, kalbini deşerler, kalp deşmekte ustalaşmış o insanlar. Hata onlarda değil, hatta hata hiçbir zaman onlarda olmadı, hata bendeydi, hatta hata bizzat bendim!

Maddiyat kaygısında yarınlar, benimse ellerim kanla nasır, taşımaya çalışıyor yüklerini. Bir İlahi kuvvet var omuzlarımda, taşıyabiliyorlar şükür… Ama onlar, çatallarını etime batırıp koparıyorlar afiyetle. Onlar hep afiyette! Ayaklarına taş değmez, gözlerine de yaş. Ve biliyorum, değmez bu dünyalıklara!

Ne var ki yaşıyorum içlerinde, yaşıyorlar içimde istemeye-istemeye! Oysa onlar bilmiyorlar, her gün biraz daha ölüyorlar, defnediliyorlar yüreğimin kuytu köşelerine… Hatırlıyorum her cenazenin gömüldüğü parsayı! Hayat paylıyormuş insanı!

Ve artık acı çekmekten hoşlanmıyorum.
Ve artık huzur aramıyorum, zaten bulamıyorum.
İçim hâlâ çiğ, dışım pişmiş yangınlarında.

“Boş ver Oğuz” diyorum sonra. Boş veriyorum aslında ne var ne yoksa!

#OD | Bendeniz * Hatırsız fincanlar diyarı!