Onlar, önemli değiller artık. Onlar, önemsizler artık!

Evet, öyle… insan bir zaman sonra önemsizleşir böyle. Artık şiir yazmayan bir şair ve henüz şiirleri bitmemiş bir kadın… boşlukta ve sessizler. Oysa doğa böyle değildir, ağaçlar mesela, onlar güzün çiçeklerini açarlar bir-bir, papatyalar da öyledir, koparılırlar ve kokmaya başlarlar. Hepsi güzeldir! Hepsi iyidir! Hepsini özlersin, güzün ne varsa etrafında hepsini özlersin.

Ama kış öyle değildir… Mesela kış, çiçekleri öldürür bir-bir… papatyaların belini büker. Buna rağmen güzeldir her kar tanesi, sana değdiğinde bir-bir erimenin hazzını yaşarlar. Üstelik hala! Üstelik şaire rağmen güzü yaşamaya devam edersin. Üstelik sana rağmen şair artık şiir yazmaz…

Bizim şair artık “oralı” değil, bildiğin “buralı” oldu, senin tam zıttın anlayacağın. Ellerinde şiirlerinden başka bir şey yoktu ve artık o da kalmadı. Şimdi sadece boşluk ve soğukla cebelleşiyor. Buna rağmen acımasızlığın hiç bitmiyor, tıpkı bir zehir bayramında olduğu gibi… Biliyor musun, şair “zehr-i bayram” diye bir şiir yazmaya başlar ve hala yazmayı bitirmemiş olurdu eğer merhametinden bir kıvılcım görebilseydi… Ne var ki merhamet edenim var ve öyle yüce, öyle ulu ki şükürler olsun.

Acının tamamının senden kaynaklandığını düşündüm bir süre. Aslında öyle olmadığının da farkına vardım sonra. Sonra benden kaynaklandığını düşündüm acının bir süre. Aslında öyle olmadığının da farkına vardım sonra. Bu tamamen hissizlikle ilgiliymiş. Yüklerimi bir-bir attım sırtımdan. Hayata dair endişelerim azaldı bir-bir… Ne tuhaf, önceden çok önemli olan şeyler artık önemli değiller. Onlar için ne üzücü, önemini yitirdiler. Ve sonra oldu, zaman oldukça geçti ve eskidi, her şey aynı kaldı, benim tüm yakınmalarıma rağmen insanlar açlık sınırını aşamadılar… buzullar hala erimeye devam ediyor. İnsan hala kendini mahvediyor. Tüm bunların düzelmesini ummak ve bunlar için yakınmak ne kadar anlamsızsa işte öyle bir anlamsızlık içindesin ve acı sözlerinden bal damlıyor buna rağmen.

Hayatım boyunca asıl sevmem gerekeni sevmeyi beceremedim ve biliyor musun? Pişmanlık gerçekten ağır ve taşıması zor bir yük. Umarım sınavı kazanırım! Ne var ki artık önemli değiller. Hepsi, hiçbiri!

#OD | Önemini yitirirken tüm önemliler!