Şimdi demini alan bir çay gibi güzelliğin. Yorgun bedenimin moral terapisi, içtikçe içesin gelir ya hani ince belli bardaktan. İnce belinden sarılmak, dudaklarından tatmak ile betimlenir ki betimlemek bunu tarif edemez. Şimdi o çaya atılan iki küpşeker^{(Sen ve Ben)} yürüdüğüm bu kader. Kendi ellerimle yazdım.

Şimdi gelen bir sonbahardır güzelliğin, doğanın tüm haşmetini yerle bir eden. Bundan yeni filiz verir gülücüklerinde baharlar. Yaz kalır göğsünde, bir kist kadar önemli tehlike derecesi. Soğuk olur bir de Sen uzaklaşırsan tüm insanlıktan inzivaya.

Süslü kelimelerin dansı aşk. Şairlerin kağıda, kaleme gömülmesi kalbiyle, en iyi kim anlatacaksa, ölünce en çok o alkışlanır. Eğer bunu bilme şansım olsaydı avuçlarımı parçalardım Aşk için, için için üzülürken kaybedişime.

Şimdi çayla birlikte gelen simidin kokusu gibidir güzelliğin. Günün ilk öğünüdür.

#OD | Mehpâre – 10.Mektup