Onlar,
yokluğunu fırsat bilip uyuyorlar,
gelmeyeceğini bildiğim halde,
gözümü kırpmadan bekliyorum,
hayal seyrediyorum tüm gece,
her biri güzelliğinden bozma afitab,
uyku buna ağır yüktür o an.

Ay ne şanslı kuş bakışı yürüdüğün kaldırımlara,
eşlik ediyor adımlarına açan papatyalar.
Bulutlar, gökyüzünün kokunu soluyan ciğeri,
yine de yetmiyor nefesleri,
Aşk’tan yanar gözlerimin feneri,
benden dağılır dûğdan dağlık kafiyeleri,
Belaya Aşk’lama daldı Oğuz,
hasret şerefiyle yandı gönül,
Dünya ebed olsa, ona sevdalanırdım,
Ruh sonsuzluğunu tattığım için,
saplandı aynı naziklikle Ruh’uma okların.

Dünyevilikleri Dünya’dan sayıp, caydım,
aynı Dünya’lıktasın, nasılda kopamadım.

Kalp Belası / 075