Canım yangın yeri, dargın evi, kırgın gökyüzü,
ne sözü bilir ne güzü, işitmedi ki kulaklarımdan.
İşitse bilir elbet alev közü, kör de olsa görür gözü,
Aşk varsa, Adam’lıkta kalmaz, hak etmek haktır.

Bak buradayım, ruhumun üzerinde bedenim,
vazgeçeceğim yakında beden elbisemden,
Sen’den vazgeçmediğim kadar gerçektir bu,
işte bunu bilsen, öğrenecektin çok kez Aşk’ı…

Aşk’ı öğretmek değil çabam, Sana anlatmak,
Oğuz’u değil, Aşk’ı, Aşk’ta Sen’sin ya, Sen’i…
Ne bilirsin beni, ne öğrenirsin benden?
Sen’den öğrendiklerim çoktur da öğreten ilim.

Şükür canım sahibine, canım sahilinde, güzden kalma,
metronun camından izlediğimde Sen’i,
gözlerim kimseyi görmemişti, Sen’de Aşk’a bakıyordun.
Bu saftı, bu Aşk’tı, Oğuz Aşk’ın aşçısı, yemeği şiirdir.

#OD – Mütebâki / 05