Ben, Oğuzhan Deniz,
Aşk’tan hasta adam, yüreği belaya dadanmış,
üzerine çekiyor gibi Aşk’ı, hiçte aldırmaz yangına,
yürüyorum ya Güneş’ten sıcak olan Sen’sizliği hayat boyu,
bu yorgunluğun ne kahvesi var ne durgunluğu,
Aşk bu, yakıyor bedenimi, konuşturuyor çenemi.

Sen’i yazarken görme beni,
tanıyamazsın,
tükenmiş kalemlerden ayırt edemezsin.
Aşk’ta tükenmiyor, ilham da,
gel de çık şimdi bu şiirin içinden.
Öyle derinden maniler,
ha geberdim, ha gebereceğim,
biliyorum, bu Aşk’ın sonuna geleceğim.

Oysa,
Aşk’ın ne rengi vardı ne yaşı,
ne tadı vardı ne tuzu,
saçlarına eşlik eden rüzgara aldanıp kağıttan gemilerim,
bir bir battılar gençliğimin orta yerinde, sarıldım şiir küreğine.

Kalp Belası / 010