Şimdi kafelerdesin, bir yerlerdesin,
benden bihâbersin ya öyle aciz,
aşk beni tamamıyla tanıdığı için,
gitmek ister esaretinden feraha.

Aşk’ı kaburgalarımda hapsedip,
kalbimden kan ektim hücresine,
Bana bakma, yağmurdan konu açıp,
milyonlarca yıl konuşurum ahaliyle…

E, haliyle, halim de kalmaz, acımda.
Bulutlardan kopya çekerek tadarım,
avutulası bir kalbim olduğundan,
utanıyorum yol boyu seni düşünmekten.

Bel-ki 60 yıllık yaşamdan sonra,
bedenim de istemez yaşamayı,
ciğerimde istemez nefesi taşımayı,
seni anmaktan da vazgeçsem keşke.

Oğuzhan Deniz * Bir kaç yıllık ömrünüz var insanlar.