Bilmem ben beni,
bilmem ne var benden içeri?
Bilmem ne var yarına,
bilmem ne var Sen’den ötesi?

Gelirim Sana, gitmem!
Gelirim Sana, Sen’i bilmem.
Gelirim, yürürüm, cahilim.
Giderim Sen’den uzağa, bilmem.

Ben demekle bitmez nefis,
Ben demekten bıkmaz Oğuz,
Ben demekle Sen olamam.
Sen demedikçe bitmez nefes!

Sen dilemedikçe yanmaz etim.
Dayanamaz bunca ateşe tenim.
Yine de doyamaz bunca yangına,
Sen istemedikçe Sen olamam da!

İçimde öyle bir Sen var ki,
ben bırakmadıkça çıkmaz sesin,
ben bıktım da bıkmadı nefsim,
Sen yarattın da ben aldandım.

Ben bir avuç toprağım,
bir yudum su ondan geri kalanım,
bir damla nutfe ondan geri kalanım,
bir Oğuz Sen’den geri kalanım.

Ben bir ademim, aciz…
boğazında düğümlenmiş elması,
dünya hâlâ gözlerim, uykudayım!
Rüya içinde rüya bu, kanmaktayım…

Ne söyler dilim, ne söylesin?
Aşkın ateşinden yanmış korkak.
Bunca yangına, bir damla su nefsim,
Oysa Sen bana engin bir denizsin.

Ne dengin vardır, ne benzerin…
Ben aynı şeyleri sevip, bezdim.
Sen aynı yerinde, beni beklersin.
Hiç geç değil vakit, işte geldim.

Hala diriyim, ölmedim…
Beni bulamadım ki, öldüremedim!
Ben beni kaybettim, Sen bul,
Sen dolsun yüreğim, ben Oğuz kul.

Şair sanırım kendimi zannımca,
oysa şair sözü yalandır…
Oysa bilirsin içimi, nesi yalandır?
Ol dersin de olur, beni oldur Allah’ım.

#OD – Allah C.c. / 31