Bırak beni O’nsuzluk,
çünkü bu sonsuzluk.

Yok derdim başka.
Aşk’tan başka.
Yollarım gidiyor O’na,
bitmiyor ama.

Âma asaletinde bu sessizlik,
bende âlâ, âlâ…
Ela yapraklar dökülmüş eteklere,
o zaman bırak beni karakış,
bırak beni karasevda.

Yakıyor ben yandıkça,
harlıyor ben yandıkça hâlâ.
Bırak beni ateş,
çöz zincirlerimi,
bitsin bitmezlerim,
sönsün Oğuz Mumu,
bir an gitsin başımdan.

Bırak beni hayal diyarım,
dönmek istemiyorum etrafında,
ölmek istemiyorum O’nsuzlukla.
Bırak beni Aşk,
bir kaşık tadayım hayatı.

Bırak beni Aşk,
Kendime…
Kendimle…
Kimsesizliğe…
Korkuyorum ama kimsesizlikte,
kime ne?
O zaman bırak beni O’nsuzluk!

#OD | Sevgiliye Mektuplar – Bir Süveyda Hikayesi / 09