Ben; beş kişilik cenaze namazında ıslanmayan adam.
İzler ruhum kendimi saftan, Aşk’a başımı çarptığım an,
anlarım, beden hapsim bitti.
Ruh’uma izin verildiğince çıkarım,
seni izlemek isterim de, bundan utanırım.
Hiç işi kalmamış gibi Ruh’umun,
Ruh’lar Aleminin en cahil adamıyım.

Anlamıyor musun?
Ben de anlayamazdım, Ben gibi Bana Aşık olsan.
O yüzden başka şairleri anlaman normal,
onların işi ölmek olsa, o işte de benim en Aşığın.

Hiç Aşık ile seven bir olur mu?
Seven ölüyorsa, Aşık hem ölür hem öldürür.
Ve Ben’den basit cümleler bekleme,
kendini basitsediğin için, basit değil,
Aşık olmadan onlar bir sözcük yazamalar.
Dil konuşmazsa sessizlik olur,
Aşk yoksa, Sen’sizlik olur.
Umurunda değil, beni Sen’sizlik ilgilendirir.
Ben’sizlikten canı yanan,
onlarda Aziz Aşık, en azından Aşık…
Aşk, sen ve senin gibilere fazlalık,
iyiler azınlık. Azınlıktan azı Aşık.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 028