Beni, dışımda-ki yangın ile tanırlar,
içimde-ki Aşk’la, anlattığım Sen’sizlikle,
dilimin işi şiirlerin, Aşk başlı başına Sen’sin,
Oğuz bunamış bir gençsin,
bir de diyorlar ki ‘Vazgeçsin’…
Vazgeçtim de unutmadım ki.

Ben çocuk muyum ki, başka bir Aşk’la susayım?
İnat değil yaptığım, başlı başına kara sevda, Aşk…
Gönlümü Sen susturmadıkça susmayacak,
Sen gelmedikçe, utanmadan ağlayacak.
Bana, yaşından ve başından utan diyorlar,
onlara, yaşı da başı da unutun diyorum,
susuyorlar. Aşk herkesi susturur da, beni konuşturur.

Aşk, tenden tene bulaşan ateştir,
keyif kaçırır, Adam ağlatır, yürek dağlatır,
nereye gidersen git geleceğim peşinden…
Değiştirsen de parfümlerini, ben teninin kokusundan bulurum Sen’i
ne sanıyorsun beni? Basit biri mi? Ben sabit bir Aşığım’dır.

Saatin akrebini öldürdüğümden beri, belirsiz artık vakit,
vakti Sen’sizliğe denk tutup, geldiğin ana saklıyorum gündüzü.
Neden mi hep karanlık burası? Çünkü karamsar bir adamım ben,
En Karanlık Dönem’imden hatırlarsın beni,
söylediğim şarkıları, kulaklarına hediyeydi tüm satırları,
kulaklarını tıkayıp tüm güzel sözlerime, yürümüştün işine.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 008