Bir yerlerdeyim şimdilik, bir köşende.
Tozlanmış kitaplar gibi, öylesine bir rafta.
En sağlam ağaç bile çürürken zamanla,
kalbime odun dediğini unutma, hala aşık.

Katibin de olurum, cefadâr, darê’ûn biên.
Katilin de olurdum, fêvad’âr, yê’un, mîen.
Kifayet’û kafiyeye öyle bir dökülür mevzu,
bahis sen isen, ne zor kalır ne zar, devrilir.

Bahsi gelmişken ben’in, aynım’dan var,
sana göre, aynandan baktığına göre,
ebedi sandığın güzelliğin, silahın bu,
en deli-dolu adamı yazdırır, aşk.

Güzellikle, aynayla alakası yok aşk’ın.
Vasfın ne olduğu önemli değil, aşığın,
en aşığın bile nefesi son bulurken,
onca çektiğim kürek boşa mı?
Üstelik sana doğru…

Oğuzhan Deniz * Göründüğünün azı-fazlasıdır insanlar.