Can evimden çağlayan Aşk,
baş edemez Oğuz, ölür gider,
ölüm bile son bulacakken,
Aşk’a kaftan mı biçilir?
Bu ilimdir, ilimde dilimle sevgim.

Sana göre ben kocaman bir hiç’im,
bilirim, sonsuzlukta hiç’tir,
kendi kendini besleyen bilinçtir,
bu kudreti veren Aşk’ı da hediye eder.
Gülmez dudakların beni okurken,
doğru,
doğrulmayan belimin üzerinde kilimin,
ezip geç gururumu, beni Sana benzet.

Olduğum yerde sayıyorum da,
sayılar da sonsuzdur, biter mi bekleyiş?
Bitmedikçe ömür, güneş sever ten,
unutma, kömür de öyle ısıtır Sen’i,
beni güneşten kömür varsay,
esmerim ya, ondandır.

Kalp Belası / 023