Düğümlenmiş gecenin boğazında ay,
yüzünde saklı tuttuğu gülücüklerinden,
şu tuzlu denizin gözlerinden dökülüşü,
işte yine o an,
dizime yatmış dünya,
saçlarından şelaleler,
okşuyorum baharı gözlerinden…

Ne yüklemi kalmış ne tümcesi,
kelimeleri ölmüş bir şairin,
kaleminde yüzlerce ceset,
evet,
burası benim zihin evim,
ve hoş geldin karamsarlığıma,
hoş geldin karanlığıma…

Tüm güzelliğine rağmen,
tüm imkansızlıklara rağmen,
tüm olmamışlara,
tüm yokmuşlara rağmen,
buradayım,
ve kendime rağmen,
sendeyim ben…

Bunu bilmedin,
bunu bilemeyeceksin,
bunu görmedin
ve bunu göremeyeceksin…
Bilsen böyle olmazdı,
öyle ya, bilsem keşke,
keşke bilsem tüm yolları,
gelsem yeniden,
günahsızca.

#OD | O’uzaduyum * Sana rağmen ben, bana rağmen “Sen”.