Zaman geçtikçe eskir Aşk,
Aşk eskidikçe değerlenir,
şarap misalidir, Yağmur, meydir.
Yüzüme serpiştir de, uyanayım.
Uyku denen bilinçsizlik kuyusu,
Aşk’la eş değer ömür götürüsü,
aynı kolaylıkla, aynı basitlikte.

Sen’inle konuşamadığımdan yazıyorum bunca satırı,
onlar sanıyorlar Oğuz bu yaşta bunadı, Ruh’u kocadı,
Aşk, seni öyle bir sarar ki, üşüyemezsin,
yangınından eriyemezsin ve kimsesizsin.
İpsiz, sapsız bir hayat olur boyun bağın,
bağından eksik olur yeşil ışık saçanın,
saçları sıkı örülmüş güzellikte Aşk’ın.

Safkan Aşk’ın, Oğuz dayanamaz da,
çatlar Sen’sizlikten, sessizlikten.
Günü gün edip yaşamayı bilir elbet,
o fakirlikte işime gelmez,
ben Aşk zenginiyim, bundan gülümserim.

Ruh’umu, bedenimden ayıracak olan ancak Allah’tır,
Aşk buna vesile, hediye olur ancak, affet yaRâbb.
Yürümekle bitiremezsin yolları, Aşk’ta öyledir,
sevmekle bitiremezsin, Aşık isen, sıkılamazsın,
sıkkın canının tesellisi ümitler, umutlarla sohbette,
der ki ‘Bir vakte çıkıp gelir herhalde.’ herhalde.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 042