Sen’i, bana hatırlatacak elbet bir şeyler bulacağım,
doya-doya hayal kuracağım, Aşığım ya, ondandır.
Bunca saçma söz, Maşuk’luğumdandır.

Dünya’nın tümü, tüm insanlar kölem olsa,
Sen olmadıktan sonra, iş değil yaşamakta.
Bir başına kalmakta, unutamamakta.
Ben, Oğuzhan Deniz,
Güneş Kavalyesi, güçlü kafiyesi,
Aşk ikimizin huzur simgesi,
mutluluk hediyesi. Sen’sizlik bakiyesi.
Sen’sizlik, sanki bakidir, Ruh bekası,
rahname olmadığından rehasız.

Aşk bir bakışla ele geçirir insanı,
ele avuca gelmez varlığın sonra,
bir anda, O’nda kalır her şeyin.
Hiçbir yerin ortasında, kocaman Aşk’la.
Kader’e küsmek olmaz, yoksa yol bulunmaz…
Üzülmesem yokluğuna, hatırı kalır hüznümün,
gönlümün güz bahçesine, ışıktır yemyeşil gözlerin.

Haykırsa da milyonlarca kelimeyi ilhamım,
duyamayacak kulakların, aslında yanlış yaptığım,
Sen hatırlamadıktan sonra, yüzsüzlük bu yaptığım.
Yazdığım onca kelime, yük gururuma,
olsun, saygıyla kuruyorum kafiyeleri huzurunda.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 041