Tamamıyla Sen olmuş Dünya denen gezegen…
Kainatım, Aşk’la kuşatılmış, Ruh’um Aşk’la sarılmış.
Un ufak edilmiş yarım ekmek,
kuşları beslemek için avuçlarımda, kalırsa Martı’lardan.
Uzaklardan gelir Ses’in, ben ölüme uyumuş olsam da duyarım,
Râbb’im Kainatını ne özenle var etmiş, hem de yoktan,
hiç yoktan Oğuz var Aşığın, kaşığında bir lokma aşı.

Gel de, baştan başlasın yaşamım,
yastan kurtulsun gönül, Aşk’la dolsun.
Hem var, hem yoksun, Oğuz nasıl uyusun?
Bilmiyorsun,
bilsen sessiz kalamazdın halime,
bu kadar da kalpsizleşmezdin.
Gerçi gittiğinden günden beri düşünmemişsindir ki,
ardına bile bakmak gelmemiştir aklına.

Güç Aşk’tan gelir, evi ocağı Aşk’la tüter,
içinde mutluluk pişer,
yuva bu, Aşk’la gelir, Aşk’la gider.
Gönül bu, Sen’inle konuşup, Sen’inle susar,
Sen’sizlikten yanar.

Sen’i nasıl sevdiğimi biliyor musun?
Gözgöze gelsek, göz kırpmak bile vakit kaybı o an.
Bu an, Oğuz’un ağladığı yokluk.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 040