Saçları o kadar sarıydı ki, bazen güneş ona bakamazdı.

Ormanlar da öyleydi,
gözlerinin yanında sonbaharı yaşıyorlardı sanki.
Buna benden başka her şey sessiz kalabildi.
Kalp Belasıydı.

Ilık rüzgar saçlarından toplayıp mis koku özünü,
bal kusuyordu burnuma, haz buydu.

Sesi başka ahenkti, doğa üstü redifler saçılırdı dudaklarından,
kulaklarımdan duyabilseydi keşke kendini.

Güneş, onun yastığından uyanırdı güne,
Güneş’in batışıydı yine onu uyurken izlemek…
Sonra ben,
üşümesin diye üstünü örtmüştüm Güneş’in,
Aşk örtüsüyle.

Kalp Belası / 001