Dünya tiyatrosunda, herkes bir rolde,
ben rol yapmam Sana Aşık’lık perdesinde.
Piyesimdir bu şiirler…
Döpiyesinden inciler dökülür adımlarınla,
bu izden takip ederim yolunu,
Sen’i bulduğumda, bulduğum an vereceğim incileri,
yanlışlıkla düşürdüğünü düşünmüş gibi yapıp,
geri döneceğim.

Geri dönmekte Aşık’lıktandır bu bakımda,
ben yolundan bu bakımda da dönersem, roldeyim…
Sen’siz koca evrende hiçbir yerdeyim,
aslında bir yerdeyim, yerin dibindeyim.
Nimet’ime iştahsız bakar gözlerim,
doğrusu da budur, oysa Sen’de nimetsin.

Düşüncemden çıkarıp Sen’i, Sen’inle bırakmalıyım,
ardıma bakmadan kaçmalıyım, Aşk’ını da bırakıp.
Amma gidemem, Aşk bırakmaz, söylenir durur;
Bunca yolu gelmişken peşinden,
şimdi geri gitmekte peşin aptallık.
Haklıdır aslında Aşk, o yüzden ne yapsam yeridir,
beni delirtir de güzelliğin, Sen’i met ettirir bilmem kaç sayfa.

Her halin şiirdir gözümde, kötülüğünde,
iyiliğin kötülüğe döndüğünde-ki hal gibiyim,
kaş yaparken göz çıkaran eziklikteyim.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 088