Onlar,
ruhlarını bölüşüyorlar Aşk’larından sıyırıp,
başka tenlerle mutlu oluyorlar…
Paylaşıyorsun onlarla yine ruhunu,
Ruh’umu avutuyorum Aşk’ımın büyüklüğünü bilmediğinden,
dilin yanmadıkça Aşk’tan.

Benim için ne kadar kutsal olduğunu bilmiyorsun,
bu inancımdan çeviremezler beni. Unutturamazlar.
Sen’i görmeden sevecek kadar Aşığım ya ben,
deli diyorlar adımdan önce.
Gülümsüyorum,
susuyorum.
Binlerce satıra yazdım adını,
ben Yağmur yüklü adamım,
insan bazen,
kendi yağmurunda boğulur ya,
öyle boğuluyorum Aşk’ın içinde.
anlaşılmıyor bakışlarım, dokunuşlarım.

Ne kadar şükretsem azdır.
Şu gönlümün yangını sönse,
çenem de kapanacaktır,
utanma benden, unutma beni.
Ben af diliyorum, her dileğimde.

Kalp Belası / 063