Sen’i tanıyınca bir kırılış tanınmak,
bu evin mücrim bir köşesi,
martıların soluklarında ki çığlık,
beni unutmak kadar basit,
kentin bir ucunda,
uzak,
Sen’den bir adım kadar uzak,
uzaklığın tanımı…

Hiç nefes almıyormuş gibi ormanlar,
saçlarımın siyahına gömülmüş gecelerde,
erken vakit henüz,
buklelerinden sufleler unutulmuş şarkılara,
aşk acının keçeleşmiş hali,
omuzlarımı Sen’den temizleyişi,
artık şiir yazılmayan bir kadının gözyaşları…

Anonim sevdaların sahipsizliği var aramızda,
gezegenimizde…

Oğuzhan Deniz #Nazenin / 033