Mutlu olduğumu düşünüyorsun ama sıkıldım.
Sayfalarca yazmaktan, yoruldum.
Vazgeçersem yazmaktan, bu harikaları, kim yazar?
Kim? Bu bakımdan kimsesizsin.

Can atmıyorum seni yazmaya, zorunluluksun.
Bir parça Oğuz’sun aslında. Farkında değilsin ya,
ondan anlatırım, halimin yarısı sende nasıl?
Halim kaldı mı? Bir parça gönder çünkü halsizim.

Sen de kalanlarım sağlar mı? Sende kalanım var mı?
Sıkıldılar mı artık sende durmaktan?
Ve bu kuraklıkta can çekişmekten, sıkıldım.
Affet beni, sana kötü satırlarda yazmıştım.

Yağmur toprağı delip geçmek istercesine
yağdığında, toprağın kan kokusu ne hoş gelir.
Oğuz’a anlam katan sensin, dünya’ya dahi.
Ama bu anlamlardan bile, hani, çok sıkıldım.

Oğuzhan Deniz * Toprak kokusunu sever insanlar.