‘Nasıl olur?’ diye sorma,
bilmiyorum,
bir yolunu bulup sana aşık olmanın,
her gün yeniden,
bir şekilde aşka uyanış,
yalnızlığım sonsuz platonik platosu.

Bu Bed’in tablosu,
manzarası kısaca aşk,
aşkın manzarası sensin,
ben bu yüzden,
her gün yüzüne aşık olurum,
aşk utanır,
ne denli bir sevda bu,
bana sorma asla.

Yasla aram iyidir,
gözümün de yaşlarla,
anlıyorum kendimi de aşkı anlayamam,
bu gerçeği yalnızlığınla değişip gitmek,
hiçte kolay değildi,
duyduklarıma inanmak.

Yine de bu kadar ısrar etmek abesliktir,
vereceğin huzur da sen kadardır kısaca,
sen tümüyle aşksın ya,
aşkın verdiği huzur…
Nasıl olur da aşk bu kadar kusur olur,
sorma.

Oğuzhan Deniz * Aşk Gölgesi / 088