Bir tanecik canımın Sen takıntısı,
Sen’sizlik, Ruhumun ziynet takısı,
şairliğimin tüm kelimeleri, olumsuz ön ekleri,
bağlaçlarından tut da, anlamsızlıklara kadar,
gözümün gördüğü her şey Sen’sin.
Bir tanecik Aşk’ımın Sen takıntısı,
alkôl falan temizlemez Ruh’umun yarasını,
şairlikte Sen’in içinse, başkaları bilinmezler,
elimden gelenin çoğu elimde,
zorla güzellikten ne geçer ki ele?

Sen beni hatırlamadıkça, hatırlatmam Sana beni,
Sen hatırlatmasan da, ben unutmam Sen’i Ben’i,
Aşk, iki kişiye kısaca isim, o sese bakardı gözlerimiz,
Sen görmezden gelene kadar beni…
Nedeni nedir diyorum da bazen, bir neden bulamıyorum,
bazen kendimi avutmak için Sen bile yetmezken,
ben koskoca Sen’sizlikteyim, bu yüzden hiç mi hiç yalnız değilim.
Onlar öyle sansınlar, sanmakla sevmek arasında ki büyük fark,
yanaklarıma değmediğinden buselerin,
sakallarım sakladı gamzelerimi.

Binlerce mutluluk varken etrafımda,
bir Sen’sizlik üzüntüsündeyim,
bununla bile gurur duyarsın bilirim,
üzmemek Sen’in işin değildir, bilirim…
En azından artık Öğrendim.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 092