Bir şiir var şairin cebinde,
diğer cebinde çakmağı,
çıkardı ve yaktı.
Yaşlı artık tüm kafiyeler.

Şair ve onu şair eden kadın,
inanılardı kelimelere,
kadın hiç gülmezdi,
yıldızları saymış kadar yorgun,
şairin harfleri kadardı yıldızlar…
Ve akşamın tuhaf kızıllığındalar.

Şair ve Kadın,
ikisi de gerçekten görmediler yıldızları,
tek gülümsediği andı kadının,
şairin ondan başka kadını bilmeyişi,
tek özlediği özlemdi kadının bu,
şairi tarafından böyle sevilmek.

Kadın toprağın kokusunu çekti içine,
yağmur tenine değdi,
çoğu çiçek gülümsedi,
ve kadının tek özlediği şeydi,
şairin böyle aşık olması,
şairin böylesine sevmesi.

#OD | Mehpâre – 40.Mektup