Gözleri sonbahar,
birkaç damla bal düşmüş gözlerinden elmacıklarına,
boğazımda düğüm bir lokma,
Adem’in günahı gibi.
Gözyaşlarını sildim,
tövbe ettim ellerime,
temizlendim.

Kirpikleri ıslanmıştı,
şimdi daha siyah görünüyordu,
burası en net gördüğüm manzara,
ve o kirpikleri, nice şiirlerin üzerini çizmiştir.
Ve bir zamanın savaşı,
bir adamın zamanla savaşı.

Şimdi ben anlattım,
onlar dinledi,
bir deniz kenarındaydı,
güneşin gömüldüğü,
ayın yeniden doğduğu zaman,
bugün doğmuş gibi,
çiçekler yeniden gülümsemiş gibi,
hayattan koparılışlarına inat,
bir çingenenin avuçlarında aşk.

#OD | Mehpâre – 39.Mektup