Onların aşkları, palavra kafiyelerden ibaret,
yine de istiyorsan, ibret almalılar benden,
itibarı da yerle bir eden bir Aşk’tır kalbimde-ki,
iftirası ne kadar çoksa onların, o kadar iftiharın.

Haydi, intiharın eşiğine de gelsinler peşimden,
elimden tek gelen, Canımı bağışlamaktır yoluna,
zaten başka neyim var şu an? Peki Senin neyin var?
Onların neyi var, neden ben gibi sen diye ölemiyorlar?

Lisanlarınında işine gelmez bu, ilhamları da yetmez,
yine de yazdığım satırlarca yazsam, Aşk’ımı kesmez.
Bana ‘sen’ olmakta yetmez, ‘sen’de ben olacaksın,
bana ‘ben’ olmanda yetmez, “Biz” olacaksın.

İşte bunlar ellerinden gelemez, yine de ”sen’im’ sanırlar.
aldanırlar, zaten bu gibi emelleri de yoktur, kaçarlar.
Dünya sol avcumun içinde olsaydı, sende sağ avcumun,
içinde-ki insanlar dahil umurumda değil, sana sarılırdım.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 347