Şu saçma sapan dünyaya bu saçmalıklarım miras kalacak. Başkaları aşk için daha çok saçmalayana kadar en çok saçmalayanın da benim.

Ben tekim,
kimsesizim Sana aşıklıkta.
İşte bu yüzden de kimsesizsin,
kimsen yok, olmayacak.
“Oğuz’un, Sana Sonsuzun!”
Bu kimsenin harcı değildir.

Esinleniş, sesleniş.

Şu rüzgarın Sen esişine bak.
Sen’den esinlenişine.
Saçlarından öğrendiler savrulmayı…

Şu güneşin Sen parıltısına bak.
Sen’den paylanışına.
Teninden öğrendiler ışımayı.

Şu ağaçların sonbaharı bahane edişine bak,
gözlerinin renginden,
öğrendi yapraklar rüzgarına eşlik etmeyi.

Şu ellerinin serin dokunuşu,
parmaklarından hayat buluşu,
Sen benim Aşk’u buluşum,
Oğuz’un Oğuz oluşu.

#OD | Mehpâre – 5.Mektup