Vakti tamir ettim, Sen’sizlikten sonsuzluğa,
ilelebet uyuyacak zaman, Aşığın Oğuz’da.

Uysallaştı Martılar, sonsuzluk boşluğundan Sen’sizliğe düşmeye,
artık gocunmuyorlar. Zaten artık uçmuyorlar.

Vakti tamir ettim, Sen’sizlikten Sonsuzluğa,
boyuma aldırmadan, düşüyorum boşluğa,
yokluğuna aldırmadan yaşıyorum sonsuzlukta,
vakit, bana, Sen’sizlikte sökmez,
Sen gelmedikçe, vakit bir saniye ilerlemez.

Saatimin kadranında asılı Martılar gagalarından,
uçmak isterlerde, ben nasıl gidemiyorsam Sen’den,
gidemezler öyle.

Aşk, ölümle yüz-göz olmaktır.
Ölümü de Sen gibi unutamamaktır.
Oysa ölüme takıntım yok, biliyorum sonumu,
Sen’siz her an ölüme yaklaşıyorum ya sürekli,
bundan takıntılıyımdır belki.

Aldırma yine de Sen bana, garip ama Aşığım’dır…
Yastığı sineme basar, Sen diye uyurken, masumumdur,
günahsız, tertemiz soğuk sabahlar gibi umutluyumdur,
her gün aynı inançla, geleceğinden medet umuyorumdur.
Aşık adamdan başkası beklenmez, gönlüne başka Aşk eklemez.
Gördüklerime binlerce hayal eklenir yenileriyle,
ben eskilerini bile silmem, bilirim-ki gelir Sen’den.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 001