Gözlerinden huzur bahçe toprağı,
gideceğim yerin bir bakışta gölgesi,
sanırım Tanrım nasip eder, şükür…
Görebilseydin gözlerinden nadideler.

Gidiyorum zamanla zamandan da,
sıyrılıyor bedenim ruhumdan,
zaman soyunuyor yeniden toprağa,
göreceği kadar görecek gözlerimden.

Görebileceğim kadar gördüm Aşk’ı,
ellerinden bir bardak sıcacık çayda gizli,
öyle ya, kanser etse de ne güzeldir.
Kanser, Aşk’tan daha eter değildir.

Ben bilmem yine de, bildiğim cahillik,
ahirlik gelişine şükür sevgilim.
Ben Oğuz’un sığınak beden eviyim.
Ev, Alev’den bir bahçe, sarılır Oğuz ateşe.

#OD-û Gazel / 22