Ne güzel kelimeler var zihnimde,
kağıtlarından evler yaptım,
içinde sonsuza dek yaşayabileceğin ilimdeyim,
gel de birlikte içelim. Kanıp bu şükre, uyanalım.

Sen anlattıklarımı anlamayacak hamlıktasın,
Aşk’tan uyanmışken, erkten uykusuzluktasın.
Ve Sen anlamazsın, ne yazık, Oğuz anlatamaz.

Komiklikten başka işleri yok artık insanların,
tek eksikleri gülmekmiş gibi, tek elzemleri gibi.
O körlerden kurtulup gelmeni bekliyorum ya,
benimde farkım yok körlerden, gelmene ne hacet?

Yeniden uyanacağım bir gün var,
o gün geleceğine dair yanar mumlar,
kehanette saklı, gaybı bilmez Oğuz,
ilmi Aşk’ında kalıp, aklından kayıptır.

Canlı Anestezi / 13