Uykusuzluk gibi olsan keşke,
gelsen de gitmesen tüm gece, her gece.
Ve tüm gün, her gün.
Uyku gibidir vaktin, bir varsın bir yoksun,
bir de diyorlar ki ‘Oğuz artık uyusan.’
uyursam rüyamda görürüm, değişmez Ruh halim.

Oğuz, karınca gibidir, kendinin sonsuz misli Aşk’ı taşıyabilir,
nasıl olabilir? Kendini benim gibi göremediğindendir.
Benden basit cümleler bekleme;
Can çekişen Sen’sizlikle, Can veren Aşk,
aynada ki yansına da Aşığım ben,
Sen’i hatırlatan her varlığa da,
gökyüzünden tut da, yeryüzüne kadar, içlerinde ne varsa,

Ey yeri göğü Ol kadar basit sözüyle var eden Râbb’im,
beni bu Aşk’tan vazgeçir, hakkım Sana kul olmaktır,
Cennetine varmaktır, Cehenneminde yanmamaktır,
Sen yakarsan, ben dayanamam.
Aşk’sız bir şekilde geçer de vakit,
Sen’siz ne vakit kalır ne kainat. Affet ya Râbb.

Korkuyorum elbette. Kirliliğimden, ne yüzle bakacağım ki?
Sorgu günün de, elim bile yüzümü gizleyemeyecek.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 073