Can yakıcı vedalar,
görünür elvedalar…
Zaman kimleri yolculamıştır kendinden?
İkimizden birini alacaktı zaten erkenden,
vakit gelmeden hengâm bitti zamansız,
yürüyüşüne eşlik eden doğa ile başbaşa…

Ben’de artık Ben diye bir şey kalmadı,
tamamıyla Sen olmuş Oğuz’dan ahdı,
vahtı zaman zaman, ah aldı, akıllandı,
bu sürüklenişe zaman da dayanamazdı.

Camdan Kafes gözlerinde bir yudum uyku,
ne çok uykulusun dünyaya, ama uyuma,
dünya anlaşmış zamanla, gelir uykun uyudukça,
Oğuz nasıl Aşk’a uydukça yanıyorsa, işte öyle.

İşte böyle başımın bitmez karasevdası,
kara yazmış haim kader sayfasını kanla,
canla başla gideceğim dünyadan Aşk’la,
bana hak vermediğinden küstü Aşk’ta.

Hengâm / 20