Aşk her şeyse, her şey gitmiş benden,
gökyüzü mavisinin sonu gelecekmiş gibi,
göz yeşilinin öyle değil işte.

Varlık yoktan gelir,
başı yoktan var edilenin gönlü,
elbet sonsuzluk taşır Aşk’ı,
sonsuz olabilen yaşar Aşk’ı…
Sildiğim sözler kadar yokluğun, değersiz,
bunu değer bilip, hatıranı kazırım sayfalara,
kalem değdikçe sayfama, parçalanır kömür,
ömür de öyledir, bir var, bir yok,
Aşk’ta öyledir, bir ben, bir de Sen.

Beni üzmeni anlarım da,
terk etmeni anlamamı bekleme,
Aşık üzülürse anlarım,
terk edilmesini anlamam,
üzüntünün hediyesi gülücükler,
saçarken saçların Güneş ışığını,
rüzgar getirir Güneş kokusunu,
bu sıcağa ancak benim ciğerim dayanabilir.

Aşk Ruh’a denk, Ruh sonsuzluğa,
Son’suzluk güzelliğine eşlik ederken,
Aşk Gölgesi’nde tüm şikayetler,
bu utanç verici halimden utanıyorum,
bir yolunu bulup kendimi unutuyorum,
Sen’i unutmaya çalışmaktan utanıyorum.
Aşk Oğuzhan Deniz’dir.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 086