Ağustos’un sıcaklığına bak, aramızdaki soğukluğa ne demeli peki yine?
Bana müjdeler olsun da Sen pejmürde bir hayalde kaldın öyle mi?
Öyle sanmak ne kadar da kolay.
Her defasında çırpınıp, yok olmak umut denizinden kıyıya vuran dalgalarının köpükleri misali, ne kadar da kolay öyle. Beni anlamanı beklemiyorum artık.

Ayın 14’ü… bir özlemdi, bunları yaşayacaktık oysa… Oysa Sen ne kadar kolay yargıladın. Oysa hayatımın en uzun şiirini okumuştum gözlerinden, oysa bu betimlemelerden anlaman lazımdı. Oysa Sen hep uzaklığından ödün vermezken ben de uzaklaştım ya öyle kendimden… Şimdi ne desek boş.

Aşık, Aşk’a küstü.

Oysa ne kötüdür bir Aşığın Aşk’a küsmesi… Oysa Sen bunu da bilmezsin… Oysa Sen, yokmuşlarla yürürken, hayal dünyasında olan bendim öyle mi? Buna hayal dünyası demekte haklısın, gerçek olamayacak kadar güzeldi Sen’inle ilgili her şey çünkü… Çünkü’ler hiç bitmeyecek, keşkeler dilimde pelesenk.

Verev ki müjde velev ki pejmürde benden saçılmış…

Bir de bir iç çekişim var, bunu yeni huy edindim. Böyle derince doldurup göğsümü havayla, Sen’den zerreler varsa, benim olsunlar diye. Ben de azıcık kalan ben varsa, onlar da Sen olsun diye.

Keşke bilseydin.
Keşke bilmeseydim.

Ölümü kucaklayacak da hayatlarımız, silinip gideceğiz buralardan.

Keşke kıymet bilseydin.
Keşke Aşk’ı bilmeseydim.

Şimdi üzgün yüzümden dökülen bin parçanın birinde olmasan bari.
Şimdi sakallarımı kesip, çirkinliğimi servis ediyorum insanlara.
Şimdi, hiç yaşamadığım anların kıymetini anlıyorum…
Şimdi, hiç yaşayamayacak kadar yaşlandım.
Önemsenmedim ve umursanmadım.
Boş versene, kimin umurundaki zaten bu saçmalıklar.
Yazıp çizen ben, okuyup gülen ben, silip ağlayan ben.

#OD | Sevgiliye Mektuplar * Verev ki Müjde Velev ki Pejmürde