Sen gittikten sonra kesildi iştahım,
hâlâ açım,
çay yaptım kendime, sigaramda var,
ilhamda gelir birazdan,
yine Sen’i yazarız.
bir eksiksin şu an…

Yokluğun yüz karası,
utancımdan bakamıyorken etrafıma,
sorar annem, babam,
‘Neyin var?’
iyiyim der geçiştiririm yine,
oysa,
bana gelmediğinden gelemiyorum kendime,
oysa,
onca yıldır kendimleydim ben,
üzüntü nedir bilmezdim,
gülünçleşti halim. Haimden abartılar.

Martı’m olabildiğince güzel kovar,
yine de bir açık bulup sızmak isterler yüreğime,
Sen’den yer yok ki yüreğim de,
nasıl uyusunlar huzurla?

Kalp Belası / 043