Masamda durur bir bardak demli çay,
buna eşlik eder sigara ve çakmak,
onlara da eşlik eder dudağım, ciğerlerim.
Ben Sen’i öyle zor cümlelerle betimlerim ki,
basitlikten kurtulsun gözlerin, gerçekleri görsün,
hiçte görmezsin, buna gönlüm nasıl üzülmesin?
Gönül sevgiye emekleyen emekçi budala,
gelince sevgili, emeklerine aldırmaz, umursamaz,
gözyaşına bakmaz da gözleri başka her şeyi görür.

Gözleri, sevgilisinden başka her şeyi görenler,
gördüklerini mi söylerler?
Sadece sevgiliyi görmeden, sahiden göremezler,
görebildiklerini mi söylediler?
Bunu, sevgiliye ispat edemezler, delilsizler,
zaten ispat etmek istemezler.

Gerçekten sevenler, sevgilisinden şikayetsizdir,
sevgisiz olanların dilleri ne ağır sözler edicidir,
sözlerin nereye gittiklerini de bilmezler üstelik.
Sonra gönül almak için bir sürü şey söylerler,
üstelik, ne söylediklerini yine bilmezler.
Söylenir de söylenirler, sözleri kalp cellatları,
gözleri Aşk yoksunu, yosun yeşili de olsa inanma.

İnanmak Aşk’ın becerebileceği bir iştir,
başka hiçbir inanışa Aşk dahil değildir,
sevgi öyle yücedir, her şeye şükrettirir.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 047