Ölümle alıp vermediğim bir korku yok,
nasıl öleceğimle ilgili bütün korkum,
korkuyorum Aşk’sız ölmekten, gülmekten…
Sen bunu anlamayacak kadar Aşk’sızsın,
anlatmak da benim işim, en Aşığın yine benim.
Kalkıp yerinden bana doğru yürü,
adımların nasılda çabuklaşır elinde olmadan,
seyret gerçekleri gözlerimde, toprak ölümlüsü,
sonsuza dek kalabileceğin tek huzurlu gün döngüsü.

Gönlümden başka tahtında yoktur Sen’in,
bilsen burada ne zenginsin, hizmetinde kalbim,
şimdi uzaktasın da ne fakir bir dünyadasın…
Anlamadığından kâr sanırsın, çocuk iştahlısın.
İyileşmen vakit alacak diye bensizlikten,
vakti tamir ettim,
artık istediğin kadar Sen’siz kalabilirim,
bana pek güvenme, bir anda vazgeçebilirim,
nedeni Sen’den güzeli değil, güzellik verenidir.
Yangınlara doyarsa tenim, gidebilirim,
Sen’sizliğe doyarsa kalbim, gidebilirim,
hem de arkama hiç bakmadan, giderim,
bunca şiirin altında olan adıma aldırmadan.
Giderim…

Sen’in gibi acizce değil, can alırcasına değil,
benden gittiğin gibi değiştirdin ya hayatımı,
başkasının hayatını yeşillendirmek için giderim.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 046